installation / performance
You’ll be invited to take a seat in a small space and will receive headphones, excluding any sound distraction and completing isolation. Slowly the eyes get accustomed to the darkness. Human relations assert themselves in a small chamber which stands out sharply against the outside world. Every twenty minutes the action restarts for another spectator. The performers keep playing uninterruptedly; for them it becomes an act that lasts for hours.
GHENT (BE) | Atelier 30
OPEN STUDIO | 16 & 22 MAY 2014
Concept | Sound: Karl Van Welden - Performers: Stefaan Claeys | Siet Raeymaekers | Michiel Reynaert - Assistant | Operator: Maarten De Vrieze - Light design: Jelle Moerman - Coproduction: Bâtard Brussels 2009 | Atelier 30
OLDENBURG (DE) | Oldenburgisches Staatstheater
PAZZ 2010 | 25-26-27-28-29-30 APRIL 2010
Concept | Sound: Karl Van Welden - Performers: Stefaan Claeys | Julie Descamps | Krijn Hermans - Assistant | Operator: Wannes Gevaert - Light design: Jelle Moerman - Coproduction: Bâtard Brussels 2009 | Atelier 30
BRUSSELS (BE) | Beursschouwburg | A. Ortsstraat 20-28
BÂTARD BRUSSELS | 22-23-24 OCTOBER 2009
Concept | Sound: Karl Van Welden - Performers: Stefaan Claeys | Julie Descamps | Krijn Hermans - Assistant | Operator: Wannes Gevaert - Light design | Operator: Jelle Moerman - Coproduction: Bâtard Brussels 2009 | Atelier 30
installatie / performance
Binnenin de installatie wennen de ogen langzaam aan de duisternis en word je meegezogen in een vereenzaamde wereld. Menselijke verhoudingen laten zich gelden binnen een kleine kamer die zich scherp aftekent ten opzichte van de buitenwereld. Iedere twintig minuten herneemt de handeling zich voor een andere toeschouwer. De performers blijven echter onafgebroken doorspelen, voor hen wordt het een act die uren aanhoudt.
‘De toeschouwer in PLUTO I is een bevoorrechte maar eenzame getuige (...) Waar andere individuele performances er vaak op gericht zijn intimiteit te creëren, doet Van Welden het tegenovergestelde. Hij laat ons erg dichtbij komen, om ons vervolgens nog scherper te laten voelen hoe veraf we eigenlijk zijn.
(E. Coussens, 'Touching from a distance', Corpus Kunstkritiek / VTI)
