musical performance
MARS II is a poetic account of the impact of catastrophes on our thinking. These days ecological disasters, economic crises and terrorist attacks seem to be constantly hanging over our heads. In its obsession with risk, modern-day Western society has sometimes been described as a ‘risk society’, largely organized around preventing risk. Does perhaps the human race have a need for stories of catastrophes in rather the same way as a child enjoys a gruesome fairy story? After all, our focus on a specific threat also activates us: the fear of a possible disaster makes us determined to avert it with every possible means. In that respect every apocalyptic scenario, however likely or unlikely, is a sort of secular ‘memento mori’ – a reminder of our mortality.
In this musical performance Karl Van Welden works with the impact of volcanic ash on music and on the pianist (Frederik Croene) who produces the music. At the outset, volcanic ash particles fall gently and harmlessly enough. After a while, the dark volcanic ash rains down exponentially on the musician and his instrument, slowly but surely transforming the sound and image.
Concept | Direction | Sound | Composition: Karl Van Welden – Dramaturgy: Bart Capelle – Sound | Composition | Pianist: Frederik Croene – Sound | Composition | Sound engineer: Vincent Malstaf – Machinery | Realisation: Maarten De Vrieze – Lighting design: Jelle Moerman | Reynaldo Ramperssad – Production: wpZimmer (BE) – Co-production: Vooruit (BE) | Gessnerallee (CH) | Uzès Danse (FR) | Le Vivat (FR) | IN SITU: TAKT Dommelhof (BE) | La Strada (AT) | METROPOLIS (DK) – With the support of: Flemish Government | LOD muziektheater (BE) – Thanks to: Piano's Maene
muzikale performance
MARS II is een poëtisch relaas over de impact van catastrofes op ons denken. Ecologische rampen, economische crisissen en terroristische aanvallen lijken ons tegenwoordig voortdurend boven het hoofd te hangen. De hedendaagse westerse samenleving wordt wel eens omschreven als een ‘risicomaatschappij’: volkomen in de ban van risico’s, organiseert ze zich in grote mate om die te voorkomen. Hebben we als mensheid nood aan dergelijke verhalen, zoals een kind geniet van een griezelig sprookje? Onze focus op een bepaalde dreiging activeert ons immers ook: de angst voor een mogelijke ramp maakt ons gedreven om die met alle middelen af te wenden. In die zin is elk apocalyptisch scenario, hoe waarschijnlijk of onwaarschijnlijk ook, een soort seculier ‘memento mori’ – een herinnering aan onze sterfelijkheid.
Karl Van Welden werkt in deze muzikale performance met de impact van een asregen op muziek en op de pianist (Frederik Croene) die de muziek voortbrengt. Op onschuldige wijze beginnen asdeeltjes lichtjes te vallen. Na verloop van tijd daalt de donkere asregen exponentieel op de muzikant en zijn instrument neer, waardoor het beeld en het geluid langzaam maar zeker transformeren.
